Ik ben Jolanda

Ik logde 7 januari rond vieren in op Facebook en zag in mijn tijdlijn dat mijn goede vriend Rik zijn profielfoto had verandert in een zwart blok met daarop “JE SUIS CHARLIE”  Hij is een aardige fotograaf die wel van grapjes houd dus reageer ik gekscherend met: “Ik kén geen Frans, wat betekend het?”

Waarop Rik mij verteld dat er een aanslag in Parijs is gepleegd, na snel de nieuwssites te hebben geraadpleegd reageren we een aantal keren op elkaar waarin bij mij de volgende woorden voorbij komen “angstig, komt dichtbij, je herkent ze niet, onschuldige mensen. Waarbij ik afsluit met de volgende zin tussen haakjes: “(wie is dan de schuldige, ook zo'n stelling)”

Begrijp mij niet verkeerd, wie er schuldig is aan het doden van de slachtoffers in Parijs dat is mij volkomen duidelijk, ik ben tegen geweld, tegen afslachten van mensen, tegen mensen de mond snoeren omdat er andere woorden uit komen dan gewenst, tegen oorlogen en vooral tegen oorlog en strijd om het geloof. 

Maar ik ben ook tegen over één kam scheren, tegen vooroordelen en vooral tegen meelopen met de massa. Voor 7 januari rond vieren kende ik het blad Charlie Hebdo niet, en eigenlijk ken ik het nog niet goed genoeg om er een goede EIGEN mening over te geven. 

Ik begrijp het massale medeleven door de plaatjes en andere uitingen van JE SUIS CHARLIE. Het is hartverscheurend om te weten dat er gezinnen, families en vrienden verder moeten leven zonder hun geliefde. Daar krijg ik kippenvel van en dan ben ik ook vol emoties. Het is een ieders recht om zijn mening te verkondigen zowel in woord als beeld. Het is goed om je te beseffen dat er een ondergrondse strijd gaande is, dat er in veel hoofden meer omgaat dan jij en ik weten. Dat er eenlingen, eenzamen, niet begrepen, niet gewortelde, en beschadigde mensen zijn in een massale wereld waarin iedereen zoekt naar een doel, een richting om te leven. 

Dat hoeft niet mijn richting te zijn. 

“Je kunt elke dag wel een nationale rouwdag houden” zei mijn jongste “overal is oorlog en slachten ze elkaar af” Potverdikkie wat had hij gelijk. Maar dat zeg je dan toch maar niet hardop op 8 januari. Over zelfcensuur gesproken. Met onze oudste die zelf ook fanatiek het actuele nieuws volgt hadden we pittige discussies. Het leek soms wel een kamerdebat hier in de woonkamer. Goed om dit als gezin te kunnen doen zonder elkaar een mening op te dringen of elkaar de kop in te slaan.

Mijn gedachten slingerde heen en weer door het nieuws wat voorbij kwam en mijn eigen onwetendheid en ik merkte dat ik bijna geïrriteerd werd door dit alles. Ik dacht ineens: nu is het dit, zijn we allemaal geschokt en morgen gebeurt er weer iets anders en is Parijs weer oud nieuws. Want hoe lang geleden is het dat ik wel massaal meedeed met uiting van medeleven met een zwarte vlag op mijn profiel foto? Ik moest de datum Googelen, 17 juli was het dat er ook onschuldige mensen van ons heen gingen, de vraag die ik stelde bij Rik: “wie is dan de schuldige..” is hier nog steeds leeg. Leeg zijn ook de 298 stoelen aan de tafel bij al deze nabestaanden van de MH17 al 6 maanden lang. Waarom deed ik toen wel mee? Moet ik realistisch bij mijzelf constateren dat het was omdat het Nederland aanging??!! Wat erg van mijzelf. Ik dacht ook aan de moslims, hoe zal dat voelen om onder dezelfde grote groep te vallen als de terroristen. Ik val op papier onder de groep Christenen, je hoeft geen geschiedenis leraar te zijn  om te weten hoeveel moord en doodslag er in naam van het christelijke geloof is gepleegd. En dat begon al vroeg met Kain en Abel.  En denk ik dan: hoe staan de Nederlanders bekend in bijvoorbeeld de Filipijnen? Hopelijk worden niet alle Nederlandse mannen over dezelfde Filipijnse kam geschoren. De aanslag maakt veel los bij velen, ik zie heel veel cartoons en geschreven woord voorbij komen. Het maakt wakker hopelijk niet om strijdbaar te worden maar door om om je heen te kijken met een open blik. Zonder een waas van de nacht.

De wereld is groot, ik leef mee, vorm een mening of soms niet want dat mag ook, verbaas, verwonder, verafschuw, en daarna houd ik de wereld vaak weer klein, dichtbij kan ik zoveel meer betekenen. 
Als vrouw en moeder, dochter, zus en vriendin en dan ben ik Jolanda niets meer en niets minder.