Herinnerings tassen

Het leven

Iedereen krijgt in het leven te maken met geluk en verlies. Het ritme van leven. Je verwelkomt nieuw leven en mensen komen op je pad. Je lacht, huilt, feest, leeft samen heel dichtbij of ver weg met elkaar verbonden. Je deelt passie, familie trekjes of een hobby. Je moppert, zucht en vergeeft. 

Het leven kan eindig zijn en doorleven in jouw herinnering.

Het leven geeft je mensen waarmee je herinneringen maakt. Niets is voor eeuwig. Afscheid nemen met een zoen en een vrolijk dáág! Afscheid nemen na pijn en strijd. Afscheid bewust gekozen of omdat het goed is geweest.

Herinneringen aan de dierbaren zijn voor jou alleen. Koester ze, neem ze mee en leef!

Ik schrijf bovenstaande stukje niet zomaar. Dit schrijf ik nadat ik twee mooie vrouwen heb ontmoet. Rosita en Margreet. Ze kwamen bij mij met tassen vol herinneringen aan dierbaren. Rosita droeg de kleding van haar vader en Margreet de kleding van haar moeder. Met de vraag of ik daar tassen van kon maken. Wat een mooie vraag.

Tijdens ons voorgesprek zag ik de vader van Rosita en moeder van Margreet voor mij. Door liefdevolle woorden, mooie uitspraken en typische dingen maakte ik een klein beetje kennis met vader en moeder. Wat fijn om dit te horen en mee te nemen tijdens het ontwerp en maakproces van twee persoonlijke herinnerings tassen

De moeder van Margreet was een goed verzorgde vrouw. Elke dag draaide ze haar lange haren omhoog tot krullen. Zelfs als ze in de tuin werkte zag ze er goed verzorgd uit. Ze genoot van de gezelligheid van haar gezin en familie om haar heen.

Haar suède gilet droeg ze vaak en aan haar zijden blouse met ingeweven luchtballon zag ik haar gevoel voor goede kleding smaak.  Margreet vertelde vol liefde over haar moeder. Haar moeder mocht 95 jaar genieten van het leven. Wat mooi om haar kleding in mijn handen te geven en er een shopper van te maken.

Tonnie Marsch woonde in hetzelfde dorp waar ik woon. Ik ken hem een heel klein beetje. Rosita vertelde over haar vader met warme emoties. Zijn drive om deel te blijven nemen aan het werk en sociale leven tijdens de behandelingen is bewonderenswaardig.  De woorden bevestigende mijn beeld van een sociaal bewogen en vrolijk ingestelde man.

67 Jaar lang hebben velen van zijn levenslust mogen genieten. Rosita gaf mij het colbert die haar vader droeg tijdens de motersport keuringen van de KNMV. Samen met het prachtige embleem en veel gedragen overhemden mocht ik daar een rugtas van maken.

Het werken met kleding van dierbaren doe je niet zomaar even tussendoor. Levertijd houd ik ook heel ruim aan. Ik heb het eerst even laten rusten en gewacht op het juiste moment. Ik werkte aan deze tassen zonder gestoord te worden door afspraken of  huisgenoten die het atelier doorwandelen. Wat ik normaal helemaal prima en gezellig vind.

Ik zette de cd van Erik Satie op en beide tassen vormden zich als vanzelf. "Zouden ze meekijken"

Op een frisse vroege morgen werd ik in mijn eigen huis verwelkomt door Rosita en Margreet met een prachtige bos tulpen. Direct al een kippenvel moment. Met de koffie in de kommen liet ik de shopper en rugtas aan Rosita en Margreet zien. Tranen blinkte, een hele warme en hartelijke omhelzing volgde en emotionele woorden "ik ben er stil van"

Lieve Rosita en Margreet: dank voor jullie vertrouwen. Neem de tastbare herinnering aan jullie vader en moeder mee het heden in!

Warme groet,