maandag 14 oktober 2013

Nummer.

Nummer.

De aflopen tijd heb ik een aantal verhalen gehoord van mensen die ongewild in situaties zijn gekomen of dreigen te komen waarin jij en ik liever niet zouden verzeilen maar ook zeker kan overkomen. Het draait om geld, de harde munt die vele keerzijdes kent.

Door verlies van baan of gezondheid krijg je onherroepelijk te maken met overheids instanties. Daar werken mensen die dagelijks de nummers voorbij zien komen, sofinummer, BSN nummer, banknummer, klantnummer, rijbewijsnummer, dossiernummer. De hele overheid zit in en aan elkaar met nummers, wel zo overzichtelijk en efficiĆ«nt werken. Want het zou ook veel te tijdrovend zijn voor de medewerkers om elke zaak persoonlijk te benaderen en al zou deze goedwillende medewerker dit willen dan staan haar superieuren dit niet toe.
Want ook deze medewerker is een personeelsnummer welke haar gecalculeerde waarde moet halen.

Een nummer heeft geen gezicht, geen stem, kent geen verhaal.
Een nummer type je makkelijk zonder emoties in, haal je zo even door de calculator, de plussen maar vooral de minnen rollen er keurig uit, geen twijfel mogelijk, de uitkomst staat vast.
Deze rolt uit de printer wordt keurig gevouwen in een enveloppe verzonden.

De brief wordt geopend door klantnummer.
Klantnummer zit verslagen op de bank
staat genageld in de gang aan de grond.
De uitkomst zwart op wit wordt doorweekt met tranen
of wordt driftig in elkaar gepropt.
Wat kan klantnummer nog doen.

Er zijn klantnummers die na een flinke borrel toch weer de mens in zichzelf hervinden.
Deze klantnummers duiken in boeken, lezen elke letter geschreven volgens de Nederlandse wet en hebben de moed om het juk van een nummer zijn van zich af te schudden.
Een klantnummer wat zichzelf niet laat uitgummen dat is best lastig want hoe moet dat in een wereld waar alles draait om nummers.
Er zijn klantnummers die na de eerste poging van keurig geschreven bezwaarschrift al gelijk weer in eigenwaarde dalen.
Een oververmoeide botte personeelsnummer die niet weet hoe hard iemand kan vallen aan de andere kant. Het personeelsnummer kan en mag niet voelen hoe de buik van de ander ineen knijpt. Hoe slapeloze nachten donkere kringen onder klantnummer ogen heeft gemaakt. Personeelsnummer voelt niet de kou die klantnummers voelen.
Er zijn ook personeelsnummers die dit wel voelen, die buiten de keurig uitgeschreven lijntjes schrijven. Respect hiervoor maar regels zijn regels, eens een nummer altijd een nummer.

Ik verbaas mij, maak mij boos en verdrietig.

Ik heb diep respect voor al die klantnummers die hun eigenwaarde weer terug hebben gevonden, die zich niet laten wegcijferen, die niet wegkwijnen in een sociaal isolement, die hun leven ondanks alle gecalculeerde minnen oppakken als een mens.

Deze geschreven letters zijn niet somber, niet negatief, maar berust enkel op de waarheid die mij door een mens werd verteld.
 

Geen opmerkingen: